4 مارس 2024- دیابت نوع 2، که با قند خون بالا، مقاومت به انسولین و کمبود نسبی انسولین مشخص می شود، شایع ترین نوع دیابت است که تقریباً 90٪ از همه موارد را تشکیل می دهد. دیابت نوع 1، با تخریب خود ایمنی سلول هایبتا در پانکراس مشخص می شود که منجر به کمبود انسولین در کودکان و بزرگسالان می شود. طبق داده‌های کنونی، حدود 537 میلیون بزرگسال مبتلا به دیابت هستند و انتظار می‌رود شیوع آن تا سال 2045 به 783 میلیون نفر برسد. در سال 2015، 8.8 درصد از بزرگسالان تحت تأثیر قرار گرفتند که پیش‌بینی می‌شود تا سال 2024 به 10.04 درصد افزایش یابد.

مطالعه ای که در Frontiers in Medicine منتشر شد، افزایش گلبول های سفید و سایر سلول های خونی خاص را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 نشان داد. در حالی که، گلبول های سفید و قرمز در دیابت نوع 1 کاهش داشتند.

دیابت یک اختلال متابولیک مزمن است. این وضعیت با مشکلات سلامتی همراه است. اگرچه پارامترهای هماتولوژیک به طور قابل توجهی بر پیشرفت و پاتوژنز تأثیر می گذارند، مطالعات قبلی یافته های متناقضی را نشان داده اند. این مطالعه ی مبتنی بر شواهد، تفاوت میانگین تلفیقی پارامترهایWBC وRBC  را در بیماران دیابتی برای بررسی اختلالات هماتولوژیک در دیابت نوع 1 و نوع 2 تعیین کرد.

محققان به طور گسترده در PubMed، کتابخانه کاکرین، Scopus، Web of Science، PsycINFO، Embase، آرشیوهای آنلاین و پایگاه‌های اطلاعاتی مخزن دانشگاه با عبارات کلیدی مناسب به جستجوی مقالات پرداختند. جزئیات مطالعه با استفاده از اکسل استخراج و برای متاآنالیز بهStata 11  صادر شد. تفاوت میانگین استاندارد شده ی تلفیقی با استفاده از مدل اثرات تصادفی تعیین شد و ناهمگنی با استفاده از آماره هیگینزI2  کمّی سازی شد. از آزمون Egger و نمودار funnel برای اندازه گیری سوگیری استفاده شد. محققان 39222 مقاله را شناسایی کردند و پس از غربالگری، 22 مقاله مورد بررسی قرار گرفت که در آنها 6146 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2، 416 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 و 7479 فرد سالم شرکت داشتند.

یافته های کلیدی حاصل از مطالعه عبارتند از:

·   در دیابت نوع 2 و 1، تفاوت میانگین استاندارد شده ی تلفیقی برایTLC  یا تعداد کل لنفوسیت ها(109/L)  به ترتیب 0.66 و 0.21- بود.

·   تفاوت در شمارش افتراقی مطلق WBC برای نوتروفیل ها، ائوزینوفیل ها، بازوفیل ها، لنفوسیت ها و مونوسیت ها در دیابت نوع 2 به ترتیب  0.84، 1.59-، 3.200، 0.36 و 0.26 بود.

·   تفاوت در شمارش افتراقی نسبی (٪) در دیابت نوع 2 برای نوتروفیل ها، ائوزینوفیل ها، بازوفیل ها، لنفوسیت ها و مونوسیت ها به ترتیب 1.31، 0.99-، 0.34، 0.19-، و 0.64- بود.

·   تفاوت میانگین استاندارد شده برای شمارش افتراقی پارامترهای(109/L)WBC ، نوتروفیل‌ها، لنفوسیت‌ها، مونوسیت‌ها و بازوفیل‌ها در دیابت نوع 1به ترتیب 0.10-، 0.69-،0.19، و 0.32- بود.

·   تفاوت میانگین استاندارد شده ی تلفیقی برای پارامترهای RBC در دیابت نوع 2 به شرح زیر بود:  RBC:0.57-(106/μL)، Hb:0.73- g/dL و HCT:1.22-%.

·   تفاوت میانگین استاندارد شده ی تلفیقی برای پارامترهای RBC دردیابت نوع 1 به این شرح بود: RBC: 1.23-(106/μL)،Hb : 0.80- گرم در دسی لیتر و HCT:0.29-%.

در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، شمارش TLC، نوتروفیل مطلق، بازوفیل، لنفوسیت و مونوسیت و تعداد نسبی نوتروفیل و بازوفیل بالاتر از گروه شاهد بود. برعکس، شمارش مطلق ائوزینوفیل و شمارش نسبی لنفوسیت، ائوزینوفیل و مونوسیت کمتر بود. در دیابت نوع 1، تمام پارامترهای WBC، به جز مونوسیت ها، به طور قابل توجهی کاهش یافت. پارامترهای RBC نیز در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2کاهش یافت. در دیابت نوع 1، هموگلوبین و HCT به طور معنی داری کمتر بود اما تفاوت معنی داری در RBC در مقایسه با گروه کنترل غیر دیابتی وجود نداشت. این نتایج حاکی از اثرات متابولیکی قابل توجه دیابت بر پارامترهای هماتولوژیک است.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/diabetes-linked-to-changes-in-hematological-parameters-including-increase-in-tlc-and-absolute-differential-counts-study-125294